Zordur İstanbul’da çocuk olmak… Koşup oynayacak yerler o kadar azaldı ki… Bir sahil kenarı, birkaç alan kaldı neredeyse oynayıp, coşabilecek… Bahar geldiği zaman kalabalıklaşır sokaklar… Günler uzamaya geceler kısalmaya başladıkça dersleri unutur çocuklar… Başka tatlı olur sokakta oynamak… Geç girilebilecektir ya evlere artık… Yine de sokak araları kesmez çocukları bir park, bir bahçe ararlar illa…
İstanbul’da yaz nisan mayıs gibi başlar… Ufaktan ısınan havayla beraber sahillerde hafta sonu kalabalığı yavaş yavaş oluşmaya da başlamıştır çoktan… Piknik yapanlar, kafa dinleyenler, mangalını alıp gelenler… Yaz ayları daha coşkulu olsa da bahar başka karşılar yazı bu zamanlar…
İşte böyle bir bahar ayında orta halli bir mayıs havası… Ne sıcak ne soğuk ve yine bir arada İstanbullu… Yer Maltepe Miting Alanı… Bu kez siyasetin soğukluğu yerini tertemiz, sıcacık bir çocukluğa bırakmış… Küçük büyük herkeste bir heyecan… Çaylar demli, sergiler yerde; oturan, koşturan, ayakta duran, telaşlı olan ve kafalarda aynı soru; “Uçurtmam havalanır mı?”
Uçurtmasını kapan gelmiş… Olmayan seyyar uçurtmacılarda alıyor soluğu… Rengarenk her yer… Yer kadar renkli gökyüzü… Kimi altıgen kimi sekizgen, kimi küçük kimi büyük, şekilli şekilsiz gökyüzüne bırakılan çocuk hayaller…
İstanbullu o gün çocuk oldu… Uçurtmalara taktı hayallerini… Hayalleriyle süslü uçurtmaları havalanamayan çocukların gözyaşlarını yine çocuk ruhlu anne babaları sildi… Gökyüzü açık maviliğini rengarenk hayallere, özgürlüğe açtı bu kez kendini… Kimi yoruldu uçmaktan bir ağaç dalına konuverdi… Kimi diğer uçurtmayı kardeş edinip dolandı birbirine… Kimi dayanamadı rüzgara yere indi… Kimi salıverdi kendini rüzgarın kollarına… İstanbullu o gün böyle çocuk oldu, karşılarken yazı… Tarihler 15 mayıs 2016… Ve iki satır düştü dilimden ama iyi ama kötü beni de çocukluğuma götüren… Ve yazdım o satırları rüzgarımızın bol olmasını dileyerek… Şunları da ekleyerek…
Küçüklük hayallerimi düşündüm önce
Koydum uçurtmamın altı köşesine
Koştum, önce yavaş sonra hızlı
O yükseldikçe gökyüzüne…
Saldım rüzgara hayallerimi
Küçüklüğümden kalma öylesine saf temiz
Önce beyaz bir güvercin gördü uçuşunu
Sonra kavuştu bulutlara ne zaman döneceğini bilmeden…
Bir rüzgar kopardı belli belirsiz
Acıttı önce ellerimi uçup gidişi
İzlerken arkasından hüzün verse de uzaklaşması
Gülmeyi bildik yeniden yaparız diye…
Hayatta böyle değil mi işte… Olanlar, olmayanlar… Duranlar, durmayanlar bir uçurtma misali… Önemli olan yeniden yapabilmek değil mi rüzgara karşı yine de uçabilen uçurtmayı… Her rüzgar sağlamlaştırır uçurtmanızı… O düştükçe daha sağlamını yapmayı öğrenirsiniz ya öyle bir şey işte…
